μισῶ τὰ αὐγά

Κάποια στιγμὴ τῆς ζωῆς μου, ὅταν (ἀπ’ ὅ,τι καταλαβαίνω τώρα) τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ὑγιεία μου ἄρχισε νὰ παίρνῃ τὶς ὑγιῶς νευρωτικές διαστάσεις ποὺ σὲ κάθενα αὐτοθεωρούμενο συγκροτιμένο ἄτομο λαχαίνουν, ἀποφάσισα νὰ μισήσω τὰ αὐγά. Δηλαδὴ ὄχι τὰ ἴδια, τὴν κατανάλωσίν των...
῾Η ἀπόφασίς μου δέν ἦλθε ἔτσι τυχαῖα. Τὸ "μῖσος" ποὺ σχεδίαζα νὰ καλλιεργήσω (ἄν δύναται νὰ συνᾴδῃ λέξις μὲ πρῶτον συνθετικόν τὸ Κάλλος μὲ τὸ ἀνωτέρω ἐπιλεγὲν συναίσθημα) συνελήφθη ἐξ ἀγάπης τινος. Ἄν ὄχι τῆς μεγαλυτέρας, ἀσφαλῶς τῆς πιστωτέρας καὶ μακροχρονιωτέρου, ἥν ἠξίωσέν μὲ ὁ Ζῳοδότης ἵνα βιώσω.
῾Η ἀπόφασις ἐλήφθη ταχέως καὶ ἐγρήγορα, ἡ ἐφαρμογή της ὅμως ἔμελλε νὰ περιμείνῃ. Βεβαίως δὲν ἔλειπον αἱ κωδωνοκρουστικαὶ εἰδήσεις (τῶν ἐφημερίδων κυρίως), "Σαλμονέλλα στὰ αὐγά", "Χρωστικές οὐσίες στὰ αὐγά", "Ποῦ πᾶνε οἱ κῶττες μας;", "Ηὐξήθησαν αἰσθητῶς κατὰ τὸ παρελθὸν ἔτος τὰ κρούσματα τῆς μυστηριώδους εὐκοιλιώτητος", ὧν ἡ ἐπίδρασις στὴν ἀθώαν μειρακίου ψυχήν μου ὑπεδαύλιζον σπουδῇ τὴν παρακειμένην ᾠολυσίαν μου. Πῶς ὅμως νὰ τὸ ἀνακοινώσω εἰς τὴν μητέραν; πῶς τοῖς φίλοις καὶ κυρίως ἁπᾶσι τοῖς συνδιαιτοῦσιν καὶ συμπαρατρίβουσιν;
῾Η κοινωνικὴ πίεσις ἔμελλε ἀνέλθῃ κατακορύφως, διότι ἡ μετάθεσις τοῦ αὐγοῦ ἐκ τοῦ στρατοπέδου τῶν παισὶν φίλων γευμάτων εἰς τὰ βδελλυρά οὐδεμίαν ἀνθρωπίνην σχέσιν ποτε συνέσφυξεν. Μὴ λησμονητέου καὶ τοῦ κόστους ἀντικαταστάσεως τῆς ἐφθηνῆς πρωτεΐνης μιᾶς ἁπλοῖς παμβίως καταλῃστευομένης Λενχόρν ὑπὸ βῳίου κρέατος. Καὶ γιὰ νὰ λέμε καὶ τοῦ στραβοῦ τὸ δίκιο, μὲ τὸ αὐγὸ κορέννυται ῥαδίως ὁ παιδικὸς στόμαχος... καὶ τὸ βῳδινὸν κοστίζει δραχμοῦλες!