Ἀττάκες τοῦ Ἀρκᾶ

1. Προσπαθῶ νὰ βγῶ ἀπὸ τὸ ψυχολογικὸ ἀδιέξοδο, ἀλλὰ δέν μπορῶ νὰ θυμηθῶ ἀπὸ ποῦ μπῆκα.
2. Διασκέδασις εἶναι ἡ τέχνη νὰ κουράζεσαι τὶς ὧρες τῆς ἀνάπαυσης.
3. Ἡ πείρα εἶναι μιὰ κτένα ποὺ ἀποκτᾶς ὅταν εἶσαι πιὰ φαλακρός.
4. Δημοκρατία εἶναι τέσσαρεις λῦκοι καὶ ἕνα πρόβατο νὰ ψηφίζουν γιὰ φαγητό.
5. Αὐτοὶ ποὺ κάνουν πὼς ξέρουν τὰ πάντα ἐκνευρίζουν ἐμᾶς ποὺ τὰ ξέρουμε.
6. Τὸ καλλύτερο φάρμακο γιὰ τὸν βῆχα εἶναι ἡ φασολᾶδα. Μετά θὰ φοβᾶσαι νὰ βήξῃς.
7. Ἡ τεχνιτὴ νοημοσύνη δέν μπορεῖ νὰ κερδίσῃ τὴν φυσικὴ ἠλιθιότητα.
8. Ἡ ζωή χωρίζεται σὲ τρεῖς φάσεις: ἐπανάστασις, περισυλλογή, τηλεόρασις· ξεκινᾶς ν’ ἀλλάξῃς τὸν κόσμο καὶ καταλήγεις ν’ ἀλλάζῃς κανάλια.
9. Τὴν γυναῖκα μου πάνω ἀπ’ ὅλα. Ὅλες τὶς ἄλλες ἀπὸ κάτω.
10. Μεγαλοφυΐα εἶναι κάποιος ποὺ σὲ μιὰ παραλία γυμνιστῶν μπορεῖ νὰ θυμᾶται πρόσωπα.
11. Ἀκόμα καὶ μιὰ κοινωνία ἡλιθίων εἶναι ταξικὴ. Ἔτσι ἕνας ἡλίθιος πλούσιος εἶναι ἁπλᾶ πλούσιος, ἐνῶ ἕνας ἡλίθιος φτωχός εἶναι ἁπλᾶ ἡλίθιος.
12. Ἡ τύχη κρούει τὴν θῦρα σου μόνον ἅπαξ, ἀλλὰ ἡ ἀτυχία ἔχει πολὺτ μεγαλυτέραν ὑπιμονήν.
13. Ἔχω διαβάσει τόσα πολλά γύρω ἀπὸ τὸ κάπνισμα καὶ τὸ ποτό, ποὺ ἀποφάσισα νὰ κόψω τὸ διάβασμα.
14. Ἡ φιλοδοξία εἶναι τὸ καλλύτερο καταφύγιο τῆς ἀποτυχίας.
15. Κάνετε οἰκονομία στὸ νερό· πλυθεῖτε μαζὶ μὲ ἕναν φίλο.

Περί κολάσεως

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί μια πραγματική απάντηση που δόθηκε σε
ενδιάμεσες εξετάσεις/ προόδους στη χημεία στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον.

Η ερώτηση είχε ως εξής και βαθμολογούταν με έξτρα βαθμούς:
"Η Κόλαση είναι εξώθερμη ή εσώθερμη? (στη χημεία ή εξώθερμη δίνει θερμότητα
ενώ η άλλη απορροφά)"

Οι περισσότεροι φοιτητές έδωσαν απαντήσεις παρέχοντας αποδείξεις βασισμένες
στο Νόμο του Boyle (ένα αέριο ψύχεται όταν μεγαλώνει ο όγκος και θερμαίνεται
όταν συμπιέζεται) ή κάτι παρόμοιο. Ωστόσο, ένας έγραψε τα εξής:

Πρώτον πρέπει να γνωρίζουμε αν ο όγκος της κόλασης αυξάνεται προς το χρόνο.
Επομένως χρειάζεται να ξέρουμε το ρυθμό με τον οποίο οι ψυχές εισρέουν στην
κόλαση και το ρυθμό με τον οποίο διαφεύγουν. Νομίζω ότι μπορούμε ασφαλώς να
υποθέσουμε ότι όταν μια ψυχή παέι στην κόλαση, δεν πρόκειται να φύγει.
Επομένως, δεν διαφεύγουν ψυχές. Τώρα για το πόσες ψυχές μπαίνουν, ας δούμε
πόσες διαφορετικές θρησκείες υπάρχουν σήμερα στον κόσμο. Οι περισσότερες απο
αυτές δηλώνουν ότι αν δεν είσαι οπαδός τους τότε θα πας στη κόλαση. Εφόσον
υπάρχουν περισσότερες απο μία τέτοια θρησκεία και εφόσον οι άνθρωποι δεν
ανήκουν σε περισσότερη απο μία θρησκεία τότε μπορούμε να εξαγάγουμε ότι όλες
οι ψυχές πάνε στην κόλαση. Και όπως έχουν οι ρυθμοί γεννήσεων και θανάτων,
θα πρέπει να αναμένουμε ότι ο αριθμός των ψυχών στην κόλαση θα αυξηθεί
εκθετικά.

Τώρα, ο λόγος για τον οποίο εξετάζουμε το ρυθμό αλλαγής του όγκου της
κολάσεως είναι γιατί ο Νόμος του Μπόυλ δηλώνει ότι για να παραμείνει σταθερή
η θερμοκρασία και η πίεση στην κόλαση, ο όγκος της πρέπει να αυξάνεται
ανάλόγως με τις ψυχές που προστίθενται.

Αυτό μας δίνει 2 περιπτώσεις:
1. Εαν η Κόλαση διαστέλλεται με πιο αργό ρυθμό απο αυτόν με το οποίο
εισέρχονται ψυχές, τότε η θερμοκρασία και η πίεση θα αυξάνονται μέχρι να
σκάσει η Κόλαση και να ξεχυθούν οι ψυχές.
2. Εαν η Κόλαση διαστέλλεται με ρυθμό πιο γρήγορο από τη αύξηση των ψυχών,
τότε η θερμοκρασία και ή πίεση θα πέφτουν μέχρι να παγώσουν τα καζάνια της.

Ποια απο τις 2 περιπτώσεις ισχύει??
Αν αποδεχθούμε το αξίωμα το οποίο μου είπε η Τερέζα όταν ήμουν πρωτοετής ότι
"Θα πρέπει να παγώσει η Κόλαση πριν κοιμηθούμε μαζί" και συνθεωρήσουμε και
το γεγονός ότι χθες το βράδυ κοιμήθηκα μαζί της, τότε ισχύει η δεύτερη
υπόθεση και επομένως είμαι σίγουρος ότι η Κόλαση είναι εξώθερμη και ότι ήδη
έχει παγώσει. Απόροια αυτής της θεωρίας είναι ότι η κόλαση αφού έχει παγώσει
άρα δεν δέχεται άλλες ψυχές και επομένως έχει εκλείψει.... αφήνοντας μόνο
τον Παράδεισο. Αυτό με τη σειρά του αποδεικνύει την ύπαρξη ενός Θεϊκού
Οντος, το οποίο εξηγεί γιατί χθες το βράδυ η Τερέζα φώναζε συνεχώς: ¨Θεέ
μου, Θεέ μου"


Αυτός ο μαθητής πήρε το μοναδικό "Α"

ὁ Κουμμουνιστής

῞Οταν πρωτοήκουσα τὴν λέξιν, θὰ ἤμουν δὲ θὰ ἤμουν πενταετῆς. Μὲ ἐγοήτευε ἡ εὐκολία διὰ τῆς ὁποίας οἱ "μεγάλοι" καὶ ἀπὸ ῥαδιοφώνου μάλιστα, ἐνῶ δριμύτατα πάσαν τὴν ὑποζώνιον χώραν ἐγγίζουσαν γλωσσικὴν παρέκκλισιν τῶν ἀνηλίκων ἐτιμώρουν, μὲ θέρμην ἤ ὀδύνουσαν συγκατάνευσιν ἀθυροστομοῦντες συχνάκις αὐτοὶ αὗτοι "ἐκουμμούνιζον".
Διήρκεσεν ἔτη πολλά, ἕως ὅτου, μακροχρονίως ἐντρυφικὼς ὦν ἐν τῇ λεξικῇ ἐτυμολογίᾳ, ἀντελήφθην πρός τι ὁ τρόμος καὶ ὁ σπαραγμὸς.
Κάποιος φαίνεται, ἀφῆκε νὰ διαῤῥεύσῃ εἰς τὴν κοινὴν γνώμην δοξασίαν πὼς "κουμμουνιστὴς" ἦτο ὁ ἄνευ φραγμῶν καὶ ἀπροσκόπτως ὑποστηρίζων τὴν "μουνικὴν" κοινοκτημοσύνην καὶ κοινοχρησίαν. Ὄνειρος ἀσφαλῶς τῶν μὴ ἐχόντων, καθ’ ὅτι οἱ ἔχοντες ἤδη ἀϖὸ ἀρχαιωτάτων χρόνων, ἑαυτοῖς πολλάκις κοινοπρακτοῦντες, διὰ τοῖς χρήμασιν ἐμουνοπρομήθευον.
Ἄααααχ πτωχέ μαλάκα! καὶ ἐκεῖ πάλιν χαμένος ἐβγῆκες...

ἡ Χέζ’ Πολλ’ ἄχ

Δὲν γνωρίζω τί ὁδήγησε στὴν ὀνομασία τῆς ὀργανώσεως στὴν Ἐγγὺς Ἀνατολήν, ἀλλὰ ἡ ὕπαρξίς της πολλά κακά σχόλια προκαλλεῖ εἰς τὸν τύπον τῶν Δυτικῶν μας "συμμάχων". (Ἀπορῶ κατὰ τίναν μάχην παρεστάθησαν...).
Καὶ τώρα συγκυβερνοῦντες τοῖς Φιλισταίων χωρίοις, πάλιν πολλὰ ἐκτοπλάσματα οἱ "σύμμαχοι" θὰ ἐξεμέσωσιν...
Περὶ πεπρωμένου λέγαμε...

μισῶ τὰ αὐγά

Κάποια στιγμὴ τῆς ζωῆς μου, ὅταν (ἀπ’ ὅ,τι καταλαβαίνω τώρα) τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ὑγιεία μου ἄρχισε νὰ παίρνῃ τὶς ὑγιῶς νευρωτικές διαστάσεις ποὺ σὲ κάθενα αὐτοθεωρούμενο συγκροτιμένο ἄτομο λαχαίνουν, ἀποφάσισα νὰ μισήσω τὰ αὐγά. Δηλαδὴ ὄχι τὰ ἴδια, τὴν κατανάλωσίν των...
῾Η ἀπόφασίς μου δέν ἦλθε ἔτσι τυχαῖα. Τὸ "μῖσος" ποὺ σχεδίαζα νὰ καλλιεργήσω (ἄν δύναται νὰ συνᾴδῃ λέξις μὲ πρῶτον συνθετικόν τὸ Κάλλος μὲ τὸ ἀνωτέρω ἐπιλεγὲν συναίσθημα) συνελήφθη ἐξ ἀγάπης τινος. Ἄν ὄχι τῆς μεγαλυτέρας, ἀσφαλῶς τῆς πιστωτέρας καὶ μακροχρονιωτέρου, ἥν ἠξίωσέν μὲ ὁ Ζῳοδότης ἵνα βιώσω.
῾Η ἀπόφασις ἐλήφθη ταχέως καὶ ἐγρήγορα, ἡ ἐφαρμογή της ὅμως ἔμελλε νὰ περιμείνῃ. Βεβαίως δὲν ἔλειπον αἱ κωδωνοκρουστικαὶ εἰδήσεις (τῶν ἐφημερίδων κυρίως), "Σαλμονέλλα στὰ αὐγά", "Χρωστικές οὐσίες στὰ αὐγά", "Ποῦ πᾶνε οἱ κῶττες μας;", "Ηὐξήθησαν αἰσθητῶς κατὰ τὸ παρελθὸν ἔτος τὰ κρούσματα τῆς μυστηριώδους εὐκοιλιώτητος", ὧν ἡ ἐπίδρασις στὴν ἀθώαν μειρακίου ψυχήν μου ὑπεδαύλιζον σπουδῇ τὴν παρακειμένην ᾠολυσίαν μου. Πῶς ὅμως νὰ τὸ ἀνακοινώσω εἰς τὴν μητέραν; πῶς τοῖς φίλοις καὶ κυρίως ἁπᾶσι τοῖς συνδιαιτοῦσιν καὶ συμπαρατρίβουσιν;
῾Η κοινωνικὴ πίεσις ἔμελλε ἀνέλθῃ κατακορύφως, διότι ἡ μετάθεσις τοῦ αὐγοῦ ἐκ τοῦ στρατοπέδου τῶν παισὶν φίλων γευμάτων εἰς τὰ βδελλυρά οὐδεμίαν ἀνθρωπίνην σχέσιν ποτε συνέσφυξεν. Μὴ λησμονητέου καὶ τοῦ κόστους ἀντικαταστάσεως τῆς ἐφθηνῆς πρωτεΐνης μιᾶς ἁπλοῖς παμβίως καταλῃστευομένης Λενχόρν ὑπὸ βῳίου κρέατος. Καὶ γιὰ νὰ λέμε καὶ τοῦ στραβοῦ τὸ δίκιο, μὲ τὸ αὐγὸ κορέννυται ῥαδίως ὁ παιδικὸς στόμαχος... καὶ τὸ βῳδινὸν κοστίζει δραχμοῦλες!